Որո՞նք են տարբեր լեզուների կառուցվածքային առանձնահատկությունները:

Լեզուները շատակազմակերպ են, եւ յուրաքանչյուրը ունի իրենս կառուցվածքային այստեղիքները։ Այդպես, դա աշխատանքի եւ համայնապատկերի մասին է տալիս իմաստ։

Անգլերենը սովորաբար համարվում է սյուբժեկտ-բայ-օբյեկտ լեզուների խմբի։ Սա նշանակում է, որ պատճառաբեր բառերը սովորաբար անցնում են պարունակածից։

Իսկ հայերենը, որպես վերաբերյալ լեզու, չունի պարտադիր բառակարգություն, եւ բառերը կարող են շարունակվել կախված նրանց նպատակից։

Մոնղոլերենը, ինչպես հայերենը, նաև վերաբերյալ է։ Սակայն այն բարդացնում է դերերի նշանակությունը ավելացնելով վերջավորումներ բառերին։

Ճապոնականը կառուցվածքային մեջ կիրառում է մի շարք վերջավորումներ, որոնք նշանակում են դերերի անցումը եւ համաձայնեցումը։

Հինգալերենը բազմավորված է շարք տոնավորումներով, որոնք փոփոխում են բառի իմաստը կախված նրանից, թե որ բառի հետ է այն կապված։

Ռուսերենը նույնպես ունի բազմաթիվ հասարակական կանոններ, եւ բառարանները ունեն պարտադիր վերջավորումներ։

Լեզուները այսպես են կառուցված, որպեսզի կարողանան արտասանել մարդկանց միտքերը եւ համաձայնությունները։ Բայց յուրաքանչյուր լեզուն չունի իրենս միայն մեկ ճանապարհ այս կարգչարանքների համար։