ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਲਿਖਣ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕਿਵੇਂ ਵੱਖਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ?

ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਆਪਣੇ ਲਿਖਾਈ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕਈ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਭਿੰਨ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ. ਇਹ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀ ਮੂਲ ਸੰਸਕ੃ਤੀ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਹੋਈਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸੰਪ੍ਰਦਾਏ ਅਤੇ ਮਾਨਕਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਭਿੱਤੀ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ.

ਕੁਝ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਫੋਨੇਟਿਕ ਲਿਖਾਈ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਹਰ ਅੱਖਰ ਜਾਂ ਧੁਨ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਚਿੰਨਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ. ਪੰਜਾਬੀ, ਰੱਸ਼ੀਆਈ ਅਤੇ ਜਰਮਨ ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਦੇ ਉਦਾਹਰਣ ਹਨ.

ਫੇਰ ਕੁਝ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸੰਕੇਤਿਕ ਲਿਖਾਈ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਹਰ ਇੱਕ ਚਿੰਨਹ ਜਾਂ ਪ੍ਰਤੀਕ ਇੱਕ ਵਿਚਾਰ, ਵਸਤੁ ਜਾਂ ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸਤੁਤ ਕਰਦਾ ਹੈ. ਚੀਨੀ ਅਤੇ ਜਾਪਾਨੀ ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੀਆਂ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਹਨ.

ਹੋਰ ਕੁਝ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਆਰਬੀ ਅਤੇ ਹੀਬਰੂ, ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੱਖ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਕੇਵਲ ਕਣੋਂਕੇ ਲਿਖੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸੁਵਰ ਅਤੇ ਮਾਤ੍ਰਾਏਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ.

ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਕੁਝ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਵਰਨਮਾਲਾ ਅਤੇ ਆਰਥਿਕ ਨਿਯਮ ਹੁੰਦੇ ਹਨ. ਉਦਾਹਰਣ ਸਵੇਰੇ, ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ‘c‘ ਦੇ ਉਚਾਰਨ ਨੂੰ ‘s‘ ਜਾਂ ‘k‘ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਬਦਲਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ.

ਕੁਝ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਖਤ ਅਤੇ ਬੋਲੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਵੱਖਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ. ਉਦਾਹਰਣ ਲਈ, ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਵਿੱਚ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਲਿਖਤ ਵਾਲੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿੱਚ ਕਈ ਅੰਤਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ.

ਕੁਝ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਗਿਣਤੀ ਵਿਚ ਪਛਾਣ ਦੇ ਨਿਯਮ ਵੀ ਮੌਜੂਦ ਹੁੰਦੇ ਹਨ. ਉਦਾਹਰਣ ਸਵੇਰੇ, ਹਿੰਦੀ ਵਿੱਚ ਗਿਣਤੀ ਲਿਖਨ ਲਈ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਅੱਖਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ.

ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ, ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੇ ਲਿਖਾਈ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸੰਸਕ੃ਤੀਆਂ, ਪਰਿਵੇਸ਼ਾਂ ਅਤੇ ਸੰਪ੍ਰਦਾਏਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸਤੁਤ ਕਰਦੇ ਹਨ. ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੇ ਵੱਖਰੇ-ਵੱਖਰੇ ਲਿਖਾਈ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਅਨੁਮਾਨਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਮਾਨਵੀ ਸੋਚ ਅਤੇ ਅਭਿਵਿਆਨ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਰੂਪਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ.