Тое, на якой мове мы размаўляем, залежыць ад нашага паходжання.
Але і нашыя гены адказныя за мову.
Да гэтага выніку прыйшлі шатландскія даследчыкі.
Яны даследавалі, як англійская мова адрозніваецца ад кітайскай.
Пры гэтым яны выявілі, што гены таксама гуляюць сваю ролю.
Таму што гены ўплываюць на развіццё нашага мозгу.
Гэта значыць, яны фарміруюць структуры мозгу.
Гэтак фармуецца нашая здольнасць да вывучэння моў.
Вырашальнымі пры гэтым з'яўляюцца варыянты двух генаў.
Калі пэўны варыянт у папуляцыі сустракаецца рэдка, развіваюцца танальныя мовы.
Гэта значыць, на танальных мовах размаўляюць людзі без гэтага варыянту гена.
У танальных мовах вышыня тону вызначае значэнне слоў.
Да танальных моў належыць, напрыклад, кітайская.
Але калі гэты генны варыянт з'яўляецца дамінуючым, развіваюцца іншыя мовы.
Англійская мова не з'яўляецца танальнай.
Вырыянты гэтага гену распаўсюджаны нераўнамерна.
Гэта значыць, што яны сустракаюцца ў свеце з рознай частатой.
Але мовы выжываюць толькі тады, калі іх перадаюць.
Для гэтага дзеці павінны ўмець імітаваць мову сваіх бацькоў.
Гэта значыць яны павінны смець магчымасць добра вывучыць мову.
Толькі тады яна будзе перадавацца з пакалення ў пакаленне.
Самым старэйшым генным варыянтам з'яўляецца той, які стімуліруе развіццё танальных моў.
Таму, верагодна, раней танальных моў было больш, чым цяпер.
Але генетычныя кампаненты нельга пераацэньваць.
Яны могуць толькі дапамагчы тлумачэнню развіцця моў.
Але не існуе гена англійская або кітайскай мовы.
Кожны можа вывучыць любую мову.
Для гэтага патрэбны не гены, а толькі зацікаўленасць і дысцыпліна.