کتاب لغت

fa ‫زمان گذشته ی افعال معین 1‬   »   th อดีตกาล ของกริยาช่วย 1

‫87 [هشتاد و هفت]‬

‫زمان گذشته ی افعال معین 1‬

‫زمان گذشته ی افعال معین 1‬

87 [แปดสิบเจ็ด]

bhæ̀t-sìp-jèt

อดีตกาล ของกริยาช่วย 1

à-dèet-gan-kǎwng-grì-ya-chûay

نحوه مشاهده ترجمه را انتخاب کنید:   
فارسی تايلندی بازی بیشتر
‫ما باید به گلها آب می‌دادیم.‬ เราต้องรดน้ำดอกไม้ เราต้องรดน้ำดอกไม้ 1
r-o-d---wn--ro-t-n-----à---ma-i rao-dhâwng-rót-nám-dàwk-mái
‫ما باید آپارتمان را تمیز می‌کردیم.‬ เราต้องทำความสะอาดอพาทเม้นท์ เราต้องทำความสะอาดอพาทเม้นท์ 1
rao-dh-̂-ng-tam---am--a----d-w-pât-me-n rao-dhâwng-tam-kwam-sà-a-daw-pât-mén
‫ما باید ظرفها را می‌شستیم.‬ เราต้องล้างจาน เราต้องล้างจาน 1
rao-d----n------g-jan rao-dhâwng-láng-jan
‫آیا شما مجبور بودید صورت حساب را پرداخت کنید؟‬ พวกเธอต้องจ่ายบิลด้วยหรือเปล่า? พวกเธอต้องจ่ายบิลด้วยหรือเปล่า? 1
pûa--tu-̶-d--------ài-b-n---̂a--rě---h---o pûak-tur̶-dhâwng-jài-bin-dûay-rěu-bhlào
‫آیا شما مجبور بودید ورودی را پرداخت کنید؟‬ พวกเธอต้องจ่ายค่าผ่านประตูด้วยหรือเปล่า? พวกเธอต้องจ่ายค่าผ่านประตูด้วยหรือเปล่า? 1
p---k-tur---h-̂wn---a---kâ-p----bh----d--o-d-̂a--re-u--hl-̀o pûak-tur̶-dhâwng-jài-kâ-pàn-bhrà-dhoo-dûay-rěu-bhlào
‫آیا شما مجبور بودید جریمه را پرداخت کنید؟‬ พวกเธอต้องจ่ายค่าปรับด้วยหรือเปล่า? พวกเธอต้องจ่ายค่าปรับด้วยหรือเปล่า? 1
p-̂----u-̶-dh-̂w-g--à----̂--ra-p-d-̂a--re-u--hla-o pûak-tur̶-dhâwng-jài-kâp-ráp-dûay-rěu-bhlào
‫کی باید خداحافظی می‌کرد؟‬ ใครต้องลาจากกัน? ใครต้องลาจากกัน? 1
kr-i--h-̂-ng----jàk-g-n krai-dhâwng-la-jàk-gan
‫کی باید زود به خانه می‌رفت؟‬ ใครต้องกลับบ้านก่อน? ใครต้องกลับบ้านก่อน? 1
k-ai--h-̂-n--g------â--g-̀wn krai-dhâwng-glàp-bân-gàwn
‫کی باید با قطار می‌رفت؟‬ ใครต้องนั่งรถไฟ? ใครต้องนั่งรถไฟ? 1
k-ai-d-âw----a-ng-ro-t--ai krai-dhâwng-nâng-rót-fai
‫ما نمی‌خواستیم زیاد بمانیم.‬ เราไม่อยากอยู่นาน เราไม่อยากอยู่นาน 1
ra---a---a---â-------̂--n-n rao-mâi-à-yâk-à-yôo-nan
‫ما نمی‌خواستیم چیزی بنوشیم.‬ เราไม่อยากดื่มอะไร เราไม่อยากดื่มอะไร 1
rao--âi--̀---̂k----um--̀--ai rao-mâi-à-yâk-dèum-à-rai
‫ما نمی‌خواستیم مزاحم بشویم.‬ เราไม่อยากรบกวน เราไม่อยากรบกวน 1
rao-ma---a--y-̂k--o-----an rao-mâi-à-yâk-róp-guan
‫من فقط می‌خواستم تلفن کنم.‬ ตอนนั้น ผม / ดิฉัน แค่อยากโทรศัพท์ ตอนนั้น ผม / ดิฉัน แค่อยากโทรศัพท์ 1
d---------ŏ----d--ch-- ·-k---yà-k --h-r---àp dton-nán pŏm / dì-chăn · kâe yàak toh-rá-sàp
‫من می‌خواستم تاکسی سفارش بدهم.‬ ผม / ดิฉัน แค่ต้องการเรียกแท็กซี่ ผม / ดิฉัน แค่ต้องการเรียกแท็กซี่ 1
p-̌--di----ǎn-kæ̂--h-̂-----a------k-tǽ---e-e pǒm-dì-chǎn-kæ̂-dhâwng-gan-rîak-tǽk-sêe
‫چون می‌خواستم به خانه بروم.‬ ที่จริง ผม / ดิฉัน อยากขับรถกลับบ้าน ที่จริง ผม / ดิฉัน อยากขับรถกลับบ้าน 1
t-̂e----ng-po---dì-ch----a--y--k--àp---́---l----b-̂n têet-ring-pǒm-dì-chǎn-à-yâk-kàp-rót-glàp-bân
‫من فکر کردم تو می‌خواستی به همسرت تلفن کنی.‬ ผม / ดิฉัน คิดว่า คุณอยากโทร.หาภรรยาของคุณ ผม / ดิฉัน คิดว่า คุณอยากโทร.หาภรรยาของคุณ 1
p-̌----̀-c-a-n-k-́t--a--k--------------n-h-̀p--------̂k-on--koon pǒm-dì-chǎn-kít-wâ-koon-à-yâk-ton-hàp-rawn-yâk-ong-koon
‫من فکر کردم تو می‌خواستی به اطلاعات تلفن کنی.‬ ผม / ดิฉัน คิดว่า คุณ อยากโทรสอบถามข้อมูล ผม / ดิฉัน คิดว่า คุณ อยากโทรสอบถามข้อมูล 1
p------̀-c---n-ki-t--â-k----à--â--to--sa-w---------------n pǒm-dì-chǎn-kít-wâ-koon-à-yâk-ton-sàwp-tǎm-kâw-moon
‫من فکر کردم تو می‌خواستی پیتزا سفارش بدهی.‬ ผม / ดิฉัน คิดว่า คุณ อยากสั่งพิซซ่า ผม / ดิฉัน คิดว่า คุณ อยากสั่งพิซซ่า 1
p-̌m-d-̀---ǎn-k--t-----k-o-----yâk----n----́--s-̂ pǒm-dì-chǎn-kít-wâ-koon-à-yâk-sàng-pís-sâ

‫حروف بزرگ، احساسات بزرگ‬

‫تبلیغات از تصاویر زیادی استفاده می کند.‬ ‫تصاویر امیال خاص را بیدار می کند.‬ ‫ما به تصویر طولانی تر و با توجّه تر از حروف نگاه می کنیم.‬ ‫در نتیجه، ما تبلیغات را با عکس بهتر به یاد می آوریم.‬ ‫تصاویر نیز واکنش های قوی عاطفی ایجاد می کنند.‬ ‫مغز تصاویر را بسیار سریع تشخیص می دهد.‬ ‫مغز بلافاصله، آنچه را که در تصویر می توان دید را می داند .‬ ‫حرف با تصویر متفاوت عمل می کند.‬ ‫آنها شخصیت های انتزاعی هستند.‬ ‫بنابراین، مغز ما نسبت به حروف آهسته تر از تصویر واکنش نشان می دهد.‬ ‫اوّل، باید معنای کلمه را درک کند.‬ ‫ممکن است گفته شود که علائم باید بدر بخش از زبان مغز ترجمه شود.‬ ‫ولی احساسات را می توان با استفاده از حروف نیز تحریک کرد.‬ ‫ولی متن آن باید بسیار طولانی باشد.‬ ‫مطالعات نشان می دهد که حروف بزرگ اثر بیشتری دارند.‬ ‫حروف بزرگ نه تنها بیشتر از حروف کوچک قابل مشاهده هستند.‬ ‫آنها همچنین یک واکنش احساسی قوی تری ایجاد می کنند.‬ ‫این در مورد احساسات مثبت و منفی هم صادق است.‬ ‫اندازه چیزها همیشه برای انسان مهم بوده است.‬ ‫انسان باید به سرعت در برابر خطر واکنش نشان دهد.‬ ‫و هنگامی که چیزی بسیار بزرگ است، کاملا نزدیک حس می شود!‬ ‫بنابراین، قابل فهم است که تصاویر بزرگ واکنش های قوی ایجاد می کنند.‬ ‫امّا چگونه به حروف بزرگ واکنش نشان می دهیم زیاد روشن نیست.‬ ‫حروف در واقع علامتی برای مغز نیستند.‬ ‫با وجود این، مغز وقتی حروف درشت را می بنید فعّالیت بیشتری از خود نشان می دهد.‬ ‫این نتیجه برای دانشمندان بسیار جالب است.‬ ‫این امر نشان می دهد که چگونه حروف برای ما اهمیّت پیدا کرده اند.‬ ‫مغز ما به نوعی آموخته است که چگونه به نوشته واکنش نشان دهد.‬